skarżą się często na uporczywe bóle głowy.
Najlepiej wówczas wyżej ułożyć głowę chorego, często odsysać ślinę, stosować leki
rozrzedzające wydzielinę, okresowo podawać tlen oraz zabezpieczyć chorego z
zaburzeniami połykania przed przedostaniem się pokarmu do dróg oddechowych
(stosowanie zgłębników do żołądka + sonda).
Ważne jest również wczesne stosowanie ćwiczeń oddechowych oraz zapobieganie
infekcjom jamy ustnej i dróg oddechowych przez ewentualne profilaktyczne włączenie
antybiotyków o szerokim spektrum (decyzje zawsze podejmuje lekarz). Pojawienie się
infekcji oskrzeli czy płuc wymaga intensywnego leczenia antybiotykami.
Aby ocenić nasilenie niewydolności oddechowej lekarz kieruje pacjenta na tzw. badanie
spirometryczne, sprawdzające możliwości sprawnego oddychania chorego (ocena tzw.
pojemności życiowej płuc) oraz badanie zwane gazometrią (pomiar wartości gazów
oddechowych krwi tj. tlenu i dwutlenku węgla).
Obniżenie tlenu oraz wzrost poziomu dwutlenku węgla mogą doprowadzić do
okresowych zaburzeń świadomości (np. stany pobudzenia, agresji, omamy). Należy
wtedy rozważyć ewentualną sztuczną wentylację chorego (tzw. oddech zastępczy
poprzez aparat oddechowy), którą można przeprowadzać dwoma metodami:
nieinwazyjną i inwazyjną.
Pierwsza (wspomaganie oddychania metodą nieinwazyjną) polega na zastosowaniu
maski nosowej lub twarzowej z wykorzystaniem przenośnych aparatów oddechowych
(respiratorów), działających na zasadzie zmiany ciśnień. Może być ona prowadzona w
domu chorego.
Metodę drugą (wspomaganie oddychania metodą inwazyjną) zaleca się chorym, u
których istnieje konieczność stałej sztucznej wentylacji (własny oddech chorego jest
niewydolny). Wykonuje się wtedy zabieg tzw. intubacji (co oznacza wprowadzenie
specjalnej rurki do dróg oddechowych, która umożliwia połączenie chorego z aparatem
oddechowym) i najczęściej korzysta z respiratorów. W krajach Europy i w Stanach
Zjednoczonych decyzję o zastosowaniu sztucznej wentylacji podejmuje chory, który
26
26